پشت دریاها

قایقی خواهم ساخت

خواهم انداخت به اب

دور خواهم شد از این خاک غریب

که در ان هیچ کسی نیست که در بیشه ی عشق

قهرمانان را بیدار کند

قایق از تور تهی

و دل از ارزوی مروارید

همچنان خواهم راند

نه به ابها دل خواهم بست نه به دریا

پریانی سر از اب به در می ارند

و در پشت ان تابش تنهایی ماهیگیران

می فشانند فسون از سر گیسوهاشان

همچنان خواهم راند

پشت دریاها شهریست

که در ان پنجره ها رو به تجلی باز است

بامها جای کبوتر هایی است

که به خواره ی هوش بشری می نگرند

دست هر کودک ده ساله شهر شاخه معرفتی است

مردم شهر به یک چینه چنان می نگرند

که به یک شعله به یک خواب لطیف

خاک موسیقی احساس تو را میشنود

و صدای پر مرغان اساطیر می اید در باد

پشت دریاها شهریست

که در ان وسعت خورشید به اندازه ی چشمان سحر خیزان است

شاعران وارث اب و خرد و روشنی اند

                                                                                                              پشت دریاها شهریست

                                                                                                             قایقی باید ساخت